ايران بين دو انقلاب (درآمدي بر جامعه شناسي سياسي ايران معاصر)

يرواند آبراهاميان استاد ايراني‌الاصلِ تاريخ در کالج باروکِ دانشگاه شهر نيويورک است. آبراهاميان در کتاب حاضر به تحليل تأثيرات متقابل سازمان‌هاي سياسي و نيروهاي اجتماعي ايران از سده‌ي نوزدهم ميلادي تا انقلاب اسلامي 1357 مي‌پردازد.
نيروهاي اجتماعي را به «گروه‌هاي قومي» و «طبقات اجتماعي» تقسيم مي‌کند و با توجه به دستاوردهاي جامعه‌شناسان تأثيرات نظام‌هاي سياسي بر نظام‌هاي اجتماعي را بررسي مي‌کند. آبراهاميان کارش را با تبيين ساختار اجتماعي سياسي دوره‌ي قاجار و علل و پيامدهاي انقلاب مشروطيت آغاز مي‌کند، با بررسي دوره‌ي رضاشاه و سقوط او و سال‌هاي بحراني شهريور 20 تا مرداد 1332 ادامه مي‌دهد و بر اين دوره، به‌ويژه تأثير و تأثرهاي نيروهاي سياسي، تأکيد مي‌کند، سال‌هاي پس از کودتا را تا آستانه‌ي انقلاب اسلامي به انگيزه‌ي ريشه‌يابي علل وقوع انقلاب و نيروهاي مؤثر در آن از نظر مي‌گذراند و اهم حوادث و نيروهاي سياسي و اجتماعيِ مؤثر اين دوره را تجزيه و تحليل مي‌کند و اين‌گونه نتيجه مي‌گيرد که علت وقوع انقلاب توسعه‌ي ناهمگوني بود که رژيم محمدرضاشاه، خواه ناخواه، درپيش گرفته بود.
آبراهاميان با بررسي نقش مهم اسلام و نيز نقش تعيين‌کننده‌ي شخص امام‌خميني (ره) در پيروزي انقلاب بررسي‌اش را به پايان مي‌برد. بي‌گمان ايران بين دو انقلاب کتابي منحصر به‌فرد در بررسي تاريخ هفتادساله‌ي ايران است.