موسيقي يك زندگي

اما چطور بايد از اين ماجرا سخن مي گفت، آن هم با اين دختر جوان که با چشمان حيرت زده به او مي نگريست؟ از خودش بگويد؟ مگر او که بود؟ سربازي که پس از نبردي تن به تن خود را در گودال آبي مي شست و آب از خودش و حريفان به خاک افتاده اش سرخ فام مي شد؟ يا مرد جواني که پيکر مرده اي را تکان مي داد تا چکمه از پايش در آورد؟ يا آن ديگري که در زندگي اي ديگر، در گذشته اي ممنوع، پشت پنجره اي غبارآلود کمين کرده بود؟ نه، راستين ترين صحنه ي اين سال ها روزي بود که در گورستان از هوش رفته بود، روزي که مي شد ديگر او را مرده شمرد، روزي که تنها خط لرزاني او را به اين جهان مي پيوست: زني ناشناس.