سائو 4 / هنر شمشير زني آنلاين / رمان هاي راحت خوان

«تقريبا يک ماه بعد از شروع بازي، تصميم گرفتم کمک کنم بازي زودتر تموم بشه و توي ميدون شروع به تمرين کردم، اما… يه روز يکي از اين بچه ها رو گوشه ي خيابون ديدم و ديگه نتونستم تنهاش بذارم. بچه رو با خود آوردم و توي مهمون خونه با هم زندگي مي کرديم، بعدش فکر کردم بچه هاي ديگه اي رو هم که مثل اون بودن يه جا جمع کنم، توي شهر گشتم و پيداشون کردم. قبل از اينکه به خودم بيام اوضاع اين طوري شد که مي بينين. واسه همين… شايد کسايي مثل شما که توي طبقات بالايي مبارزه مي کنين فکر کنين جا زدم و اين فقط عذر و بهونه ست.»
«اين طور… اين طوري نيست.»
آسونا سر تکان داد سعي مي کرد کلمات مناسبي بيابد اما انگار صدا در گلويش گير کرده بود. کريتو کنترل اوضاع را در دست گرفت و گفت: «اصلا اين طور نيست. مبارزه ي شما واقعا دليرانه ست… خيلي بزرگ تر از امثال منه.»
«خيلي ممنونم. اما اين کار رو فقط از سر وظيفه شناسي نمي کنم. زندگي کردن با اين بچه ها واقعا خيلي لذت بخشه.»
ساشا لبخند شيريني زد و به يوئي که در آرامش هنوز خواب بود نگاه کرد.