تولستوي و مبل بنفش

مردم كتاب‌هايي را كه دوست دارند به اشتراك مي‌گذارند. آن‌ها مي‌خواهند حس خوبي كه موقع خواندن كتاب‌ها احساس كرده‌اند يا ايده‌هايي را كه در صفحات كتاب‌ها يافته‌اند، با دوستان و خانواده سهيم شوند.
خواننده كتاب با به اشتراك گذاشتن يك كتاب محبوب سعي مي‌كند همان شور، شادي، لذت و هيجاني را كه خودش تجربه كرده است با ديگران سهيم شود. چرا؟
سهيم شدن عشق به كتاب‌ها و يك كتاب بخصوص با ديگران كار خوبي است. اما از طرفي هم، براي هر دو طرف تمرين دشواري است. درست است كه اهدا كننده كتاب روحش را براي نگاهي رايگان آشكار نمي‌كند، اما وقتي كتابي را با اين اعتراف كه يكي از كتاب‌هاي مورد علاقه‌اش است هديه مي‌كند، انگار كه روحش را عريان كرده است. ما همان چيزي هستيم كه دوست داريم بخوانيم. وقتي اعتراف مي‌كنيم كتابي را دوست داريم، انگار داريم اعتراف مي‌كنيم كه آن كتاب جنبه‌هايي از وجودمان را به خوبي نشان مي‌دهد، حتي اگر آن جنبه‌ها معلوم كند كه ما هلاك خواندن رمان عاشقانه‌ايم، يا دلمان لك زده براي داستان‌هاي ماجراجويانه، يا اينكه در خفا عاشق كتاب‌‌هاي جنايي هستيم.