نقشه هايي براي گم شدن

در اين كتاب موضوع‌هاي متعددي دستمايه‌ي پرداختن به مضمون‌هايي همچون فقدان، گم شدن، گم بودن و گم کردن است‎؛ ‌رنگ آبي و معانيِ ضمني‌اش، نقاشي‌هاي دوره‌ي رنسانس، فيلم‌هايي مانند سرگيجه‌ي هيچکاک، مرام نويسنده‌ها و افکار فيلسوف‌هايي همچون افلاطون و بنيامين و ... .
«در سال 1957، ايو کلن جهاني به رنگ آبي سير و برق‌آساي خودش نقاشي کرد و با اين کار زمين تبديل شد به جهاني بدون تقسيم‌بنديِ مابين کشورها، مابين خشکي و دريا، گويي زمين تبديل به آسمان شده باشد، گويي نگاه به زير پا نگاه به بالاي سر باشد. در سال 1961، او کم‌کم نقشه‌هاي برجسته‌نمايي با همين آبيِ معروف کشيد، طوري که توپوگرافي زمين باقي ماند و باقي تفکيک‌ها محو شد. چندين نقشه از اين نوع بخش‌هايي از فرانسه را ترسيم کرده بود، اما يکي از آن‌ها اروپا و افريقاي شمالي را به‌هم‌پيوسته نشان مي‌داد؛ اين دو قاره به‌صورت توده‌اي پيوسته نقاشي شده و مرزبندي‌ها ناپديد شده بود، حتي مرز بين الجزاير و فرانسه که آن زمان در جنگ بودند.»