هيولاي كابوس / آخرين بچه هاي زمين 3

به سمت خانه راه مي افتم. مسيرم به زمين بازي قديمي و ترسناکي مي افتد که بيرون از مخروبه هاي پيش دبستاني شهر قرار گرفته. حسابي تخريب شده و به هم ريخته است. انگار يک زمين بازي است که در آن جا دنيا دو بار به پايان رسيده باشد. تاب هاي زنگ زده به آرامي در باد تکان مي خورند و الاکلنگ هاي رنگ و رو رفته مثل اسکلت هاي ماقبل تاريخ از زمين بلند مي شوند. و کمي بعد اوضاع بدتر هم مي شود…
بوي گند هيولا عينهو يک توپ بسکتبال به صورتم مي خورد. مثل وقتي که توي باشگاه، درست وقتي که حواستان نيست، توپ مستقيم به صورتتان مي خورد و خجالت زده مي شويد و سعي مي کنيد طبيعي رفتار کنيد، انگار هيچ اتفاق مهمي نيفتاده ولي با خودتان فکر مي کنيد که واي پسر دماغم داغون شد، دارم از درد مي ميرم. يکي از همان موقعيت هاست. و بدترينش: من اين بو را مي شناسم.
بلارگ، آن هيولاي گنده بک هم همين بوي گند را مي داد. دقيقا چنين بويي!
اين بوي شرارت است.