كابوسي ها / ادبيات وحشت

تيموتي از گوشه ي چشمش چيزي را ديد که تکان مي خورد. سايه اي سمت چپ آن ور اتاق تاريک، کنار طناب مخملي و رو به روي دفاتر اداري تکان مي خورد. وقتي تيموتي يکراست نگاهش کرد، سايه عقب عقب سمت تاريکي سياه و کف آلود برگشت. هرچه آنجا بود مدتي بود تماشاي شان مي کرد. تيموتي فکر کرد صدايش را مي شنود که چيزي زير لب زمزمه مي کرد.
ابيگيل گفت: «برگرد… فقط برو پهلوي بچه هاي ديگر.»
اگر ابيگيل متوجه آن سايه در راهرو شده بود، نمي خواست تيموتي متوجه شود. ادامه داد: «خودم بعدا پيدايت مي کنم. الان مي خواهم يک کم تنها باشم.» بعد رويش را دوباره برگرداند و صورتش را پوشاند.
قبل از آنکه تيموتي جوابي دهد اتاق انگار تاريک تر شد. همزمان، نوري که از روي قطعات طلايي محفظه ها منعکس مي شد درخشان تر شد. تيموتي چشمش به صورت کوچک يک کله ي طلايي و مخوف افتاد که روي قفسه ي سمت شانه ي چپ ابيگيل جا خوش کرده بود. تيموتي انگار صداي ابيگيل را از راهي دور شنيد که مي گفت: «من طوري ام نمي شود.»
تيموتي نتوانست جواب دهد. انگار بقيه ي اتاق محو شد.