تيمارستان گريلاك / ادبيات وحشت

نيل از صندلي تاب پايين پريد و از آن فاصله گرفت. تاب کنار وسلي هنوز جلو عقب مي رفت. جلو و عقب. جلو و عقب. انگار کسي جاي نيل را گرفته بود. بعد تاب يکدفعه ايستاد و زنجيرها محکم سر جاي شان ماندند. نيل گفت: «کسي هلم داد.» وسلي با حيرت تمام به صندلي تاب چشم دوخت.
نيل به دلايلي برگشت و نگاهي پايين تپه انداخت. وسط خيابان و تقريبا دويست متر آن ورتر کسي به او زل زده بود. لباس سفيد تنش بود. نيل دستش را بالاي چشم هايش حائل کرد تا جلو تابش آفتاب را بگيرد. ولي نتوانست او را تشخيص دهد. يکدفعه انگشتاني کمر نيل را گرفت. نيل فرياد کشيد. وسلي بود. وسلي خنديد و بعد پرسيد: «به چه خيره شدي؟»
نيل اشاره کرد و گفت: «آن زن…»
ولي خيابان خالي بود. نيل حس کرد جاي پوست بدنش با کاغذ سمباده عوض شده است. تمام بدنش هم مي خاريد.