نغمه اي براي الاگري

منم که جا گذاشته شده‌ام. منم که داستان را تعريف مي‌کنم. هردوشان را مي‌شناختم. مي‌دانستم چگونه زندگي کردند و چگونه مُردند. مدت زيادي از اين داستان نمي‌گذرد. من جوانم، مثل آن‌ها. مثل آن‌ها؟ چطور چنين‌چيزي ممکن است؟ ممکن است هردو هم جوان و هم مُرده باشند؟ وقت ندارم به اين چيزها فکر کنم. بايد از شرّ اين داستان خلاص شوم و بروم به زندگي‌ام برسم. همين‌الان که سياهي تا عمق شمال يخ‌زده گسترده ‌شده و ستاره‌هاي شوم بر زمين مي‌تابند، بايد تند و تند، مو‌به‌مو تعريفش ‌کنم تا از سرم بيرونش کنم...