رهروان آتش 2 / جلد اول / سه گانه داستان سرير سنگي

کيدن با چشمانش که همچون آتش زبانه مي کشيدند به او نگاه کرد و گفت: «از يه چيز مطمئنم و اون اينه که آدولين دنبال من به اينجا اومدن و راهب ها به خاطر من کشته شدن.»
ـ اين حقيقت داره، اما همه ي حقيقت نيست.
ـ مثل راهب ها حرف ميزني.
ـ درسته که نوک شمشير الان به طرف توست، ولي اين کشت و کشتار با تو متوقف نمي شه. بذار بهت بگم من از چي مطمئنم: انسان ها مثل حيوون مي مونن. همه شون عين همديگه ان: از مردم آنثرا و شهرهاي خونين گرفته تا قبايل جنگل نشين ويست و همين اورگول ها. آدم ها براي به دست آوردن قدرت همديگه رو مي کشن و هروقت احساس کنن ممکنه اونو از دست بدن که تقريبا هميشه ست باز هم مي کشن. حتي اگه من و تو هم خودمونو کنار بکشيم، حتي اگه بميريم باز هم اونا دست بردار نيستن. مي رن سراغ نفر بعدي که ممکنه تهديدشون کنه و اونو مي کشن؛ ممکنه پولدارها رو به خاطر پولشون بکشن يا کشاورزها رو به خاطر گندم، و يا مردم ايالت باسک رو بکشن چون خيلي سياهن و بريتان ها رو به خاطر سفيدي شون. فرقي نمي کنه، کساني که راهب ها رو به اين راحتي مي کشن مي تونن هرکسي رو بکشن.