اين هم مثالي ديگر (چهار جستار از حقايق زندگي روزمره)

«خانه‌اي که در نهايت با موهايي آغشته به شامپو در آن مي‌نشينم و وحشتي را که پرده از روي‌اش مي‌افتد تماشا مي‌کنم، متعلق به خانم تامپسون است که از باحال‌ترين هفتادوچهارساله‌هاي دنياست و دقيقاً از همان آدم‌هايي است که در شرايط اضطراري حتي اگر تلفنش اشغال باشد، مي‌دانيد مي‌شود به خانه‌اش رفت. يکي دو کيلومتريِ خانه من و روبه‌روي خانه‌هاي کانکسي زندگي مي‌کند. خيابان‌ها شلوغ نيستند اما هنوز آن‌قدر که در انتظارشان است خالي نشده‌اند. خانه خانم تامپسون از آن ساختمان‌هاي جمع‌وجور و تروتميز يک‌طبقه‌اي است که در غرب آمريکا بهش «بنگله»(xii) مي‌گويند و در جنوب بلومينگتون «خانه».»