روايتي ساده از ماجرايي پيچيده

ماجراي آن شب اتفاقي بدون مقدمه نبود. شايد دير يا زود اين اتفاق بايد مي‌افتاد.
با باز شدن مدرسه‌ها انگار الياس از قفس آزاد شده بود. مي‌توانست نفس تازه‌اي بکشد. دوباره سامان را ببيند و از اعلاميه‌هاي تازه آقاي خميني حرف بزند. اما سامان کمي ترس داشت. شايد فکر مي‌کرد ماجراي حمله ساواک به مسجد امام صادق کار داييِ الياس باشد. سامان پيشنهاد هم نمي‌داد به مسجد بروند يا اعلاميه‌هاي رسيده را رونويسي کنند. انگار دلش نمي‌خواست از سياست حرف بزند. تا صبح روز بيستمِ دي که ظاهراً روزي بود مثل همه? روزها. الياس هم مثل هر روز صبحانه‌اش را خورد و لباس‌هايش را پوشيد و کيفش را برداشت و رفت مدرسه. مدرسه هم مثل هميشه بود؛ شلوغ و پُرهياهو. اما سامان مثل هميشه نبود. هنوز زنگ نخورده بود که خودش را به الياس رساند. زير بازويش را گرفت و گفت:
‌«بيا کارت دارم.»
الياس کشيده شد به طرف سامان که کنار تير واليبال وسط حياط ايستاده بود و زل زده بود به چشم‌هاي الياس. الياس پرسيد: ‌«چه شده سامان؟ اتفاقي افتاده؟»
سامان بند کيفش را انداخت روي شانه? راستش. سرش را جلو آورد و گفت: ‌«ديشب توي قم درگيري شده؛ بين مردم و نيروهاي امنيتي.»