تهي شهر / داستان دوم از مجموعه ي عجيب و غريب خانم پرگرين

ثانيه هاي کوتاهي که در اثر وحشت، ارتباط بين مغز و پاها از بين رفته بود. چشم ها و گوش هايم معطوف به زير دريايي آلماني بود که خيلي از ساحل فاصله نداشت: مانند درّنده اي فولادي بود که از اعماق دريا بيرون مي آمد و از کناره هاي بدنه اش آب سرازير بود. مرداني از دريچه هاي زيردريايي سرشان را بيرون آورده بودند، نور چراغ جستجو را روي ما انداخته بودند و فرياد مي زدند. اين جا بود که پاهايم تحريک شدند. همراه با اِما لغزيديم، از صخره پايين پريديم و تا سر حد مرگ، دويديم.
نوري که بر ما مي تابيد، سايه هاي لرزان ما را که حدود 3 متر طول داشت، بر روي ساحل انداخته بود. گلوله ها هم روي ساحل فرود مي آمدند و هوا را مي شکافتند.
صدايي از بلندگوي زير دريايي گفت: « وايستيد! فرار نکنيد! »
خودمان را درون غار انداختيم و فرياد زديم: « دارن ميان! اونا اينجا هستن! بلند شيد! بلند شيد! » اما بچه ها پيش از آن صداي هياهو را شنيده بودند و بيدار شده بودند، البته همه به غير از بران وين. آنقدر امروز روي آب خودش را خسته کرده بود که کنار ديواره ي غار به خواب رفته بود و نمي توانست بيدار شود.