بچه هاي عجيب و غريب خانه ي خانم پرگرين

کابوس هايي که با جيغ مرا از خواب مي پراندند، آن قدر آزارم مي دادند که مجبور بودم موقع خواب محافظ دندان قروچه در دهان بگذارم تا در خواب دندان هايم را به هم فشار ندهم و خرد نکنم. نمي توانستم چشم هايم را ببندم چون بلافاصله مي ديدمش؛ همان موجود وحشتناک دهان شاخکي داخل بيشه را. اطمينان داشتم پدر بزرگم را کشته بود و به زودي برمي گشت تا سراغ من بيايد. گاهي همان احساس وحشت بيمارگونه مثل همان شب وجودم را فرا مي گرفت و مطمئن بودم در همان حوالي، در ميان رديف تاريک درخت ها، آن طرف ماشين کناري داخل پارکينگ يا پشت گاراژي که دوچرخه ام را در آن مي گذاشتم، انتظارم را مي کشد.