ناكجا آباد

از متن كتاب:
«شما اينجا تنها ايد؟»
«آره. فقط من و دارا ايم. چه‌طور مگه؟»
«من پيش از آمدنم، رفتم سري به همون سرداب ديشبي بزنم. همون‌جا که ديشب خوابيدم...»
«خزانه؟»
«بله. همون‌جا. يک نفر اونجا بود.»
«گفتم که. گاهي بعضي‌ها گذارشان به اين طرف‌ها مي‌افته. شايد سردش بوده، رفته اون تو.»
«اونجا که از همه‌جا سردتره.»
«پس شايد گرمش بوده.»
«شما اينجا گرما و سرما نداريد؟»
«نه. براي تازه‌واردها داريم. ما هم روزهاي اوّل سردمان مي‌شد، ولي بعد از مدّتي نه سرما مي‌فهميديم، نه گرما. نه گرسنگي مي‌فهميم، نه تشنگي. نه خواب داريم، نه بيداري. هميشه بيداريم. نمي‌دونم. شايد هم هميشه خواب باشيم. اينجا آدم از خواب و خوراک و پوشاک بي‌نيازه. از همه‌چي بي‌نيازه. بذار خيالتو راحت کنم. بهشت روي زمين همين‌جاست.»