وقت تقصير

«تنها ترسي كه دارم اين است كه باور كنم زنداني تو نيستم و...»
دروغ مي‌گفت. تنها ترسي كه داشت آن بود كه وقتي به انبار كاه برگشت و زنجيرش كردند پايش را به زمين بكوبد و صداي زنجيرها را نشنود. اگر نمي‌شنيد،‌ اگر بوي پهن اسب‌ها آزارش نمي‌داد، اگر چشم‌هاي بازش خيلي از چيزها را نمي‌ديد كارش تمام بود. چون حق با حيات بود و او رفته بود يك‌جوري به عوالم و آنجا مانده بود و زمان واقعي از او محروم شده بود.