جيب هاي باراني ات را بگرد

صداي بلند مارش نظامي تمام پادگان را مي‌گيرد. انگار هزار نفر جمع شده‌اند و باهم روي طبل مي‌کوبند. دختر گوش‌هايش را مي‌گيرد و به مرد خيره مي‌شود. مرد از سرِجايش بلند مي‌شود و چندبار به هوا مي‌پرد تا شايد از پنجره ي کوچک زير سقف توي پادگان را ببيند، اما نمي‌شود. چند ثانيه بعد صداي مارش، خودبه‌خود قطع مي‌شود. «تا دو سه روز ديگر دوباره همه را برمي‌گردانند آن جلو. احتمالاً من را هم با خودشان مي‌برند؛ يعني حتماً مي‌برند. ديدبان مي‌خواهند. هر چه‌قدر بيشتر، بهتر. اين‌جا ماندگار نيستم.»