شب عيد ميلاد در خانه ي كوپي يللو

اگر ترجمه‏هاى موجود در كتابخانه‏ها، تنها راهِ مواجهه ما با نمايش‌نامه‏هاىِ خارجى باشد، در اين صورت درك و دريافت‌مان از تاريخِ ادبياتِ نمايشى ناكامل و مجازى خواهد بود، كه اين تاريخ چيست مگر سير متونى نمايشى كه هريك به دوره‏اى تعلق دارند و به جغرافيايى.
در ايران بسيارند نمايش‌نامه‏هايي كه ترجمه شده‏اند، درحالى‌كه نه مهم بوده‏اند و نه در ميانِ آثارِ نويسنده‏شان جايگاهى داشته‏اند. بسيارند نمايش‌نامه‏هايى كه چنان در سير ترجمه تحريف شده‏اند و تغييرِ شكل يافته‏اند كه استناد به آن‏ها تنها ما را به تاريخى جعلى از ادبيات نمايشى مى‏رساند. بسيارند نمايش‌نامه‏هاى جريان‌ساز كه از سير ترجمه‏هاىِ متون نمايشى جامانده‏اند. آثارى كه به هر دليلى، از جمله دشوارى متن، ناهم‌خوانى با گفتمانِ دوران، فقدانِ مترجم بـراى بـرخى زبان‏ها و...، ترجمه نشده‏اند و عدمِ ترجمه‏شان بيش از همه دانشجويانِ تئاتر را با معضلى جدى روبه‌رو كرده است.
سال هزار و نهصد و پنجاه مرزِ تاريخِ نگارشِ آثارى قرار گرفته كه در اين مجموعه جاى گرفته‌اند؛ و ديگر آن‌كه بتوان اهميتِ نمايش‌نامه را در تاريخِ ادبياتِ نمايشىِ جهان توجيه كرد؛ اين اهميت الزاماً، جريان‌سازى نيست و مى‏تواند دلايلِ ديگري را هم در بربگيرد. مقاله‌ي تفصيلىِ پايانِ هر نمايش‌نامه در واقع توضيحِ اهميت هر اثر خواهد بود. به بازىِ جامانده‏ها خوش آمديد