كاج زدگي

صد و هشتاد ديگر نمي‌تواند ادامه دهد. روي زمين مي‌نشيند و به جنازه‌ي خشک‌شده‌ي پيرزني لاغر تکيه مي‌دهد که به‌رو افتاده و صورتش معلوم نيست. به هولوگرام عدديِ کنار هولوگرام اصلي مچِ زن نگاه مي‌کند. آن را مي‌خواند. با ديدن عدد هفتاد و سه خيلي چيزها به ياد مي‌آورد. از گذشته‌هاي دورترِ اميد به فرار و رهايي، تا اولين آزمايش‌ها و تزريقاتي که روي‌شان انجام شد. هفتاد و سه هم جزء ده نفري بود که دو روز پيش از راهروِ آن‌ها برده شده بود. معمولاً از بيست نفري که در يک راهرو نگه‌داري مي‌شدند، در آزمايش‌ها‌ي مشابه استفاده مي‌شد. او هم مثل صد و هشتاد، پس از آخرين تزريقات، سرفه‌هاي شديد و خشکي مي‌کرد. بعد از انتقال به اين مرکز، هيچ‌وقت فرصت گفت‌وگو بين‌شان به وجود نيامده بود. مأموران دما اجازه نمي‌دادند. اما همين دردهاي مشابه و واکنش‌هاي يکسان بدن‌هاشان، نوعي هم‌آوايي و همبستگي جسمي بين آن‌ها ايجاد کرده بود. همدرد بودن شايد بزرگ‌ترين حلقه‌ي اتصال و ارتباط دو انسان باشد. صد و هشتاد مي‌دانست اين پيوند بين تن‌ها و روان‌هاي‌شان ناگسستني است. چه به کلام مي‌آمد، چه نمي‌آمد و در حد ردوبدل کردن نگاهي تب‌آلود و دردمند، مي‌ماند.