ميم عزيز

حالا وقتش نبود. شايد هم هيچ‌وقت. تورابه‌خدا. حداقل اين‌طور با صدا گريه نکن مرد. رضا مي‌دانست وقتي اين‌طور جلوِ گريه‌اش را مي‌گيرد، به هر دو طرفِ ماجرا گند مي‌زند. هم خفّتِ گريه پيش زنش را به جان خريده و هم، با اين خط‌هايي که ميان گريه‌اش مي‌اندازد، سبکي احتمالي دل را خراب مي‌کند. در اين فاصله مريم بلند شده بود. رويش به رضا بود. رضا سعي نکرد گريه‌اش را کم يا زياد کند. مي‌فهميد که زن عاقلش دارد خودش را به نفهمي مي‌زند. که اصلاً نمي‌بيند مثلاً گريه را. موهايش ريخته بود توي صورت رضا و حالا دهانش کنار گوش رضا بود.