ويليام شكسپير

در کتاب حاضر به کمک ايده‌هاي مارکسيستي، فمينيستي و نشانه‌شناختيِ معاصر تفسير بديع و نافذي از قريب به اتفاق نمايشنامه‌هاي اصلي شکسپير ارائه شده است. نويسنده با خوانش‌هايي نزديک از متـن نمايشنامه‌ها، بر شماري از مسئله‌ها و تعارض‌هاي اصليِ هنر نمايشي شکسپير پرتو افکنده است ــ علي‌الخصوص تضاد ميان کلمات و اشيا، يا بدن و زبان ــ و آن‌ها را در حوزه‌هايي نظير قانون، جنسيت و طبيعت بررسي کرده است. به‌زعم ايگلتون، شکسپير در کار خود با زبان و ميل، مانند نوعي «مازاد» بر بدن، نقش‌هاي ثابت اجتماعي و سرشت بلاتغيير انسان رفتار کرده. اما شيوه پرداختن به اين «مازاد» در نمايشنامه‌ها دوگانه و دوپهلو است؛ هم از جهتي قدرت اين مازاد به‌مثابه منبع و سرچشمه خلاقيت بشري ستايش شده است و هم، از جهت ديگر، وحشتي از نيروي آشوبناک و تخطي‌آفرين اين مازاد در نمايشنامه‌ها به‌چشم مي‌خورد. در زيرِ سطح اين ابهام‌ها و دوگانگي‌ها، اما، نزاع ايدئولوژيک عميق‌تري ميان سنت‌گرايي فئودالي و فردگرايي بورژوايي به‌عنوان يک فرم جديد نوظهور در جريان است. ايگلتون، به‌کمک نظريه‌هاي مرتبط با زبان، جنسيت و جامعه مي‌کوشد آنچه تاکنون در نمايشنامه‌هاي شکسپير حاضر اما پنهان مانده بود به سطح آورد و از رازورمز هنر شکسپير پرده بردارد.