نام ها و سايه ها

ازدواج من با محسن براي من فقط اين را داشت كه شعر و شاعري را گذاشتم كنار. چيزي نمي‌گفت البته، اما همان سكوتش كافي بود كه بفهمم اين نوشته‌ها را «ته‌مانده‌ي عادت‌هاي نوجواني» مي‌داند. بعدها خودش همين‌طور مي‌گفت. اوايل ازدواج‌مان مدام با هم بوديم. همه‌جا. خانه، خيابان، دانشگاه. مثل همين فاخته‌ها. بعد كم‌كم او دوباره رفت سراغ دوست‌هاش. انگار فقط همين كار را داشت كه مرا از تمام آن چيزها كه داشتم يا مي‌خواستم داشته باشم محروم كند و برود دنبال كارش. شعر، داستان، دوست‌ها، تمام آن «عادت‌هاي جواني» كه خوب يا بد چيزي بود از آن من، مال خودم، همه‌اش فراموش شد رفت.