اين خيابان سرعت گير ندارد

از متن كتاب:
مخاطب اين حرف‌ها ديوار بود يا سيني چايي يا تلويزيون يا... پدر عادت داشت حرفش را خيره به جايي غير از چشم مخاطبش بزند. اصولاً اشياء را انتخاب مي‌کرد چون زبان پاسخ‌گويي نداشتند. از پاسخ شنيدن بيزار بود. از پرگـويي بيزار بود. مادر اما مثل ظرفي که زير چک‌چک سماور مي‌گذارند، به ظهر نرسيده پر مي‌شد از حرف. پدر که برمي‌گشت از سرکار ناهار و چايي‌اش را مي‌داد و در همين حين زبانش هم کار مي‌کرد. همه مي‌دانستيم مادر فقط گوش‌هاي پدر را لايق شنيدن حرف‌هاش مي‌داند. همه مي‌دانستيم وقتي پدر زل مي‌زند به تلويزيون و مي‌گويد: صداشه ببرين، يعني مادر خفه شود. يعني پدر ظرفيتش پر است...