فرهنگ و هويت (تاريخ نظريه و كاربرد انسان شناسي روان شناختي)

کتاب پيش رو براي پاسخ دادن به پرسش هاي دشوار، موادي از سه انگاره بزرگ و گاه متناقض وضعيت بشري بيرون مي کشد: يکي انگاره انسان شناختي، که داده هاي مردم نگاري گردآوري شده از فرهنگ هاي گوناگون را تحليل و تفسير مي کند؛ ديگري انگاره جامعه شناختي، که سازمان هاي اجتماعي و ساختارهاي نهادي قدرت را با هم مقايسه مي کند؛ و سه ديگر، انگاره روان شناختي، که به بررسي حالت هاي ذهني افراد مي پردازد. به يک معنا، انسان شناختيِ روان شناختي رشته اي است که سنت فکري ديرپايي دارد. از زمان يونانيان باستان، انديشمندان غربي درباره تأثير فرهنگ بر شخصيت نظريه پردازي کرده اند و از آن زمان تا کنون قضيه قدرت نسبي طبيعت در برابر تربيت، هميشه مايه تأمل فيلسوفان و دانشمندان بوده است. ولي به يک معناي ديگر، انسان شناختيِ روان شناختي يکي از نوپاترين بررسي هاي دانشگاهي بوده است. بررسي عالمانه رابطه ميان فرهنگ و فرد، کم و بيش در اواخر سده نوزدهم آغاز شد، زماني که دبليو. اچ. اِر. ريوِرز و همکارانش راهي ملانزي شدند تا برداشت هاي محليان آن جا را بيازمايند. اين رشته در دهه هاي 1930 و 1940، به اوج رسيد.