تفسير فرهنگ ها

ما انسان‏‌ها جانوراني ناکامل و پرداخت‌نشده‌‏ايم که خود را با فرهنگ تکميل مي‌‏کنيم و مي‌‏پردازيم؛ البته نه از طريق فرهنگ به معناي عام، بلکه به صورت‌‏هاي بسيار جزئي آن: يعني با فرهنگ جاوه‏‌اي، هوپي و ايتاليايي، فرهنگ طبقه بالا و پايين، دانشگاهي يا تاجرپيشه. از قابليت يادگيري انسان و انعطا‏ف‌پذيري او بسيار سخن رفته است، ولي حتي از آن حياتي‌‏تر، وابستگي شديد او به نوع خاصي از يادگيري است که همان دستيابي به مفاهيم، ادراک و کاربرد نظام‌‏هاي خاص معناي نمادين است. سگ‏‌هاي آبي براي خود سد مي‌‏سازند و پرندگان آشيانه، زنبورها جاي خوراکشان را پيدا مي‏‌کنند، بابون‌‏ها گروه‌‏هايي اجتماعي را سازمان مي‌‏دهند و موش‏‌ها بر اساس صورت‏‌هايي از يادگيري که بيش‌تر متکي بر آموزش‏‌هاي رمزبندي‌شده در ژن‏‌هايشان است، جفت‏گيري مي‏‌کنند و در برابر محـرک‌‏هاي خـارجي با الگـوهاي مناسبي واکنش نشان مي‌‏دهنـد؛ بدين‌‏سان، کليدهاي جسماني در قفل‏‌هاي ارگانيک جا داده مي‏‌شوند. اما انسان‌‏ها سد و سرپنـاه‏ مي‏‌سازند، خـوراکشان را مي‌‏يابند، گـروه‏‌هاي اجتماعي‏‌شان را سازمان مي‌‏دهند و با راهنمايي دستورهايي جفت‌ جنسي‏‌شان را پيدا مي‌‏کنند که به طور ژنتيکي رمزبندي نشده‏‌اند، بلکه با نمودارها و طرح‌‏ها، دانش شکار، نظام‏‌هاي اخـلاقي و داوري‌‏هاي زيبايي‌‏شنـاختي عمل مي‌‏کنند؛ بدين‌‏سان، ساختـارهاي مفهومي استعدادهاي بي‌‏شکل را قالب‌‏بندي مي‌‏کنند.
پيدايش مفهوم علمي فرهنگ به براندازي ديدگاه سرشت انساني انجاميد که در عصر روشن‌انديشي بر اذهان تسلط داشت يا دست‌کم با از ميان رفتن اين ديدگاه ارتباط داشت و جايش را نظري گرفت که نه تنها پيچيده‌‏تر، که وضوح بسيار کم‌تري هم دارد. از آن زمان تاکنون تلاش براي روش ساختن اين نظر و به دست دادن شرح قابل‌فهم‌‏تري از ماهيت انسان، بر تفکر علمي درباره فرهنگ حاکم بوده است. انسان‌‏شناسان که در بررسي‌‏هايشان با پيچيدگي به درجه‌‏اي بسيار پيچيده‌‏تر از آنچه تاکنون مي‏‌پنداشته‏‌اند برخورده‏‌اند، درگير نوعي تلاش دردناک براي سامان دادن به اين پيچيدگي بوده‌‏اند.