گزارش يك مرگ

از متن كتاب:
ظهر روزي از ماه اوت، درحالي‌که با دوستانش گلدوزي مي‌کرد، حضور کسي را در نزديکي خانه‌اش حس کرد. لازم نبود سرش را بلند کند تا بداند که آمده. به من گفت: «چاق شده بود، موهايش بفهمي‌نفهمي ريخته بود، براي نزديک ديدن محتاج عينک بود. اما خودش بود. به خداوندي خدا، خودش بود!» ديوانه شده بود. حتماً مرد هم فکر کرده بود که او هم پير شده. اما مرد، برخلاف دختر، فاقد ذخيره‌ي عشقي بود که باعث تحمل مي‌شد. پيراهنش از عرق خيس بود، مثل همان بار اول روز جشن خيريه، همان کمربند و همان کيف‌هاي چرمي درزشکافته‌ي سگک‌نقره‌اي را داشت. باياردو سان رومان بي‌اينکه به باقي کساني که گلدوزي مي‌کردند و مبهوت مانده بودند اهميتي بدهد، يک قدم جلو آمد. کيف‌هايش را روي چرخ خياطي انداخت و گفت:
ــ خب، من آمدم.