عشق در زمان وبا

انديشه‌هاي ماركز به گونه‌اي است كه هرگز كسي جز خود او، نمي‌تواند در ذهن بپروراند و اين از شگفتي‌هاي روزگار به حساب مي‌آيد كه انساني بتواند مطالبي را به تصوير بكشد كه خوانندگان آثارش را به شگفتي و تحسين وادار سازد. به همين كتاب عشق سال‌هاي وبا استناد مي‌كنيم. چگونه به ذهن كسي خطور مي‌‌كند كه بتوان شخصيت به ظاهر نخست داستان را با آن همه دانش و آگاهي، به گونه‌اي به قتل رساند كه خواننده، پس از چند بار مطالعه كتاب، متوجه شود كه ماجراي به آن سادگي و كاملا اتفاقي و غير ارادي نيز پايه و اساسي جز عشق نداشته است؟ چگونه مي‌توان در مدتي به اندازه نيم قرن، احساسي را زنده نگه داشت كه آن را عشق مي‌نامند؟ چگونه مي‌توان زيباترين زن خو گرفته به زندگي اشرافي را به آغوش مردي سپرد كه زشتي چهره‌اش، زبانزد خاص و عام است؟