دفترهاي مالده لائوريس بريگه

در بخشي از متن کتاب آمده است: «مي‌ترسم. کسي که بترسد، بايد در برابر ترس دست به کاري بزند. بيمار شدن در اينجا مصيبتي است و اگر يکي به فکر بيفتد که مرا ببرد به هتل ديو، بي‌شک آنجا مي‌ميرم. هتلي دلپسند است، با مراجعان بسيار. کمتر مي‌توان نماي کليساي جامع پاريس را تماشا کرد و از خطر تصادف با يکي از وسايل نقليه‌‎ي بي‌شماري که با سرعت تمام از فضاي باز جلو آن مي‌گذرند در امان ماند. آن‌ها ترامواهاي کوچکي هستند که يکريز زنگ مي‌زنند، و اگر بينوايي رو به مرگ به سرش بزند که يکراست به مسافرخانه‌ي الهي برود، حتي شخص دوک ساگان هم ناچار بايد کالسکه‌اش را نگه دارد.»
بينش نويسنده را ترکيبي از عرفان و صوفيگري غرب، عرفان شرق و دنياي سياه کافکايي مي‌دانند. اين اثر را مي‌توان چکيده‌ي بينش او درباره‌ي مرگ و زندگي و موضوعات ديگر دانست. اين کتاب که نوشتنش چيزي حدود هفت سال طول کشيده، درباره‌ي مردي جوان به نام مالده، ساکن اتاقي ارزان‌قيمت در يکي از خيابان‌هاي پاريس است. او بازمانده‌ي يک خانواده‌ي اشرافي و مرگ بزرگ‌ترين دغدغه‌ي ذهني اوست. سير تحولات دروني يک انسان چيزي است که اين کتاب آن را به نمايش مي‌گذارد. مترجم در مقدمه،‌ اين کتاب را نشانگر مرحله‌اي از تکامل خود نويسنده دانسته است. عده‌اي هم بر اين باورند که تأثير فضاي اين کتاب و بعضي قسمت‌هاي آن در بوف کور صادق هدايت مشهود است.