چطوري خيلي بد خط بنويسيم

معرفي کتاب چطوري خيلي بد خط بنويسيم «چطوري خيلي بد خط بنويسيم» نوشته آن فاين نويسنده انگليسي است که عمدتاً به نوشتن داستان‌هاي کودکان و نوجوانان شهره است.
چستر وارد مدرسه جديدي شده است. او را در کنار جو، پسري که دچار مشکل يادگيري است نشانده مي‌شود تا به او در درس‌هايش کمک کند. چستر هم اين کار را مي‌کند، اما به روش خودش.
او درمي‌يابد که پروژه «چطوري خوب بنويسيم» چه اندازه مي‌تواند براي جو معضل‌آفرين باشد؛ عددها و حروف در لابه لاي خط‌هاي دفتر داخل همديگر مي‌روند و معجوني ناخوانا را مي‌سازند. چستر اما با خود فکر مي‌کند که اگر پروژه جديدي تعريف کند، شايد اوضاع جو بهتر شود: « چطوري خيلي بد خط بنويسيم». جو در اين پروژه قطعا بهتر از بقيه خواهد بود. چستر کم کم ياد مي‌گيرد جو کشف‌کردني‌هاي بسياري دارد...
در بخشي از کتاب مي‌خوانيم:
کم‌عقل نيستم. خيلي هم احمق نيستم. از آنهايي هم نيستم که وقتي اتفاق بدي براي کسي مي‌افتد، آب دماغشان راه مي‌افتد يا اشک از چشم‌هايشان سرازير مي‌شود. اما بايد اعتراف کنم همين‌که چشمم به آن باتلاقِ غم‌انگيز يعني کلاس جديدم افتاد احساس ناخوشايندي پيدا کردم. درست است، قطعاً من آدم بدعنقي‌ام. بچه‌ها همه گوش کنيد، خبرهاي خوب و جالبي برايتان دارم.
خانم تيت دست‌هايش را به هم زد و به طرف رديفي برگشت که خِنگ‌هاي خپله از روي نيمکت‌هاي کثيف و شلخته‌شان به من زُل زده بودند.
خانم تيت گفت: «امسال يک دانش‌آموز جديد داريم. به نظرتان خبر خوبي نيست؟» و لبخند زد: «او اينجاست. تازه از آمريکا آمده و اسمش هووارد چستر است.»
تصحيحش کردم: «چستر هووارد.»
اما گوش نکرد. مشغول قدم‌رو رفتن توي کلاس بود. دنبال يک نيمکت خالي مي‌گشت. نمي‌توانستم دوباره حرفم را تکرار کنم. فکر کردم حتماً آن‌قدر باهوش هست که به موقع حرفش را اصلاح کند. براي همين فقط وسايلم را برداشتم و راه افتادم طرف نيمکتي در رديف آخر که به آن اشاره کرده بود.