تيمور و چاله جادو

در گوشه‌اي از ميليون‌ها ميليون گوشه دنيا، يا بهتر است بگويم در آپارتماني از ميليون‌ها ميليون‌ آپارتمان دنيا، خانواده‌اي کوچک در يک برج لنگ‌درازِ سنگي زندگي مي‌کرد. برج درست وسطِ وسطِ شهري شلوغ قرار داشت و مثل يک کيک‌خامه‌اي صد و بيست طبقه، تا آسمان و تا ابرها بالا رفته بود. برج آن‌قدر بالابلند بود که اگر کسي در شبي مهتابي از پايين به کله پُر از آنتنش نگاه مي‌کرد، مي‌ديد که سر سنگي‌اش را فرو کرده توي صورتِ پُرلک و پيس ماه! اما برج قصه ما تنها نبود و در آن شهر يک دنيا آپارتمان و خانه‌هاي بلندمرتبه و برج‌هاي لنگ‌دراز ديگر هم ميخ شده بودند به شکم سفت زمين. شهر اوضاعي داشت براي خودش که بيا و ببين! اگر دوست داريد بدانيد اسم اين شهر چيست، بايد بگويم که بهتر است کنجکاوي نکنيد، چون اسم آن اهميتي ندارد، اصلاً خيال کنيد تهران، اصفهان يا هر شهر ديگري! چيزي که در اين بين مهم است آدم‌هاي اين قصه‌اند و ماجراهاشان، و نه اسم و رسم اين شهر شلوغ!