خانه اي از آن ديگري

طوري حرف مي‌زد انگار چيزي از اين عادي‌تر ممكن نيست. بدون اين‌كه بتوانم چشم از او بردارم گفتم سوار شود تا برسانمش. فكر كردم ماندن زني در چنين جايي جاي سوال و جواب ندارد. اما فقط اين نبود، آن لحظه مي‌خواستم توي ماشينم بنشيند و خودش هم حتما اين را مي‌دانست كه آمرانه پرسيده بود، گويي با مسافركشي در يكي از خيابان‌هاي شهر حرف مي‌زند. در عقب را باز كرد و سوار شد. در حالي كه مي‌نشست از آينه نگاهش مي‌كردم، مژه‌هاي خوابيده بر چشم‌هاي كشيده مشكي‌اش آرامشي عجيب در گرماي بعد از ظهر تابستان القا مي‌كرد. درست مثل آرامش بعد از يك روز گرم تابستاني، آرام و در خود.