وقتي سروها برگ مي ريزند

آهسته و انگار بخواهد رازي را برملا كند، گفت:«البته من خيال‌پردازي هم مي‌كنم. مي‌رم توي رويا و از روياهام لذت مي‌برم. مي‌دوني چيه؟ شايد واسه همينه كه هيچ‌وقت كسي رو به زندگيم راه نداده‌م. مي‌ترسم همه‌چيز مطابق نقشه و روياهام پيش نره. اون وقته كه حسابي مي‌خوره تو ذوقم.» «پس چرا پشت پيانو مي‌شيني؟ چرا نمي‌ذاري فقط روياي سمفوني پنج بتهوون توي سرت پرواز كنه؟» خنديده و گفت:«به خاطر فرق بزرگي كه بين آدم و پيانو هست. پيانو رو راحت مي‌توني بشناسي و مطمئني كه هيچ كار پيش‌بيني‌ناپذيري ازش سر نمي‌زنه. اگر هزار بار نت مي رو بزني، باز هم نت مي رو مي‌زنه برات. فقط كافيه كوكش كني. ولي آدم‌ها اين‌طور نيستن. پيش‌بيني‌ناپذيرن و خيلي راحت مي‌تونن همه روياهات رو به يه كابوس تلخ تبديل كنن.»