پرندگي

قصه كتاب سرگذشت آدم‌هاي مانده در حصار است، و رانده از عرصه، بندي تنگناي آسايشگاه. در روزهاي تاريك و فرسودگي خاموش. تنها چشم‌انداز اكنونشان توده كاج‌هاست، و غبار سيمان. خوشدلي‌شان در اين حصار نه در سرماي ديروز است نه در برزخ امروز. طردشده‌هاي اين وادي پيراموني ملاقاتي ندارند، مگر گاهي جانوري بر زمين يا مرغي در هوا، سيه‌غرابي از خاكستان هم‌جوار. نه عافيتي، نه عاقبتي، جز چيت بي‌گل‌بته. نامردگان‌اند اينان با ميراث مردگان بر تن، با دلي آكنده از پرواي پريدن، و رواني سنگين از ماترك ايام در چرخه‌ي مكرر بي‌مغر. طالب مرگ‌اند آدم‌هاي در حصار اين قصه. طالب سبك‌تني‌اند، پرندگي. و جنون، آواز نيست.بختك نيست. زميني است. نه حاصل ناسازگاري است كه ناگزير است براي واماندگان در معبر، در خانه. تنگ‌عرصه، نديده مانده با نخواسته. اين دايره - چنان كه ديروقتي رها در گل گودالي يا وانهاده كنار نهري - روزي كنج يكي از اين خانه‌هاي ملال‌بسته مي‌شود.