چند سطر زندگي

كيميا، اون‌قدر اون ورق رو نجو! يه نگاه به اون ساعت بنداز! كيميا سرش را از روي دفتر زبانش بلند كرد و براي لحظه‌اي با زبان باز به مادر چشم دوخت. هنوز درگير مطلبي بود كه خوانده بود. تازه كلمات مادر در ذهنش حلاجي مي‌شد. نگاهش را به ساعت دوخت، از هفت و نيم چند دقيقه‌اي گذشته بود. چشمانش آرام آرام گرد شد و وحشت‌زده نگاهي به مادر انداخت و گفت: واي خاك عالم ديرم شد!...