خاطرات اردي بهشت

تلفن‌ها را خانم جواب مي‌دهد. من مي‌نويسم و پاره مي‌كنم، مي‌نويسم و پاره مي‌كنم. وسواس شديد دارم. هر چي كه مي‌نويسم به نظرم درست نيست. مال اين است كه دير شروع كرده‌ام؟ مال اين است كه مي‌ترسم؟ مال اين است كه نمي‌دانم مي‌خواهم چي بنويسم؟ فقط مي‌نويسم تا به خودم ثابت كنم كه هنوز نمرده‌ام... اما چرا هي پاره مي‌كنم؟ دلم مي‌خواهد يك چيزي بنويسم كه بي‌عيب و نقص باشد و مو لاي درزش نرود... چند سالي كه گذشت، ديگر دلم نمي‌خواست پاره كنم. ففط دلم مي‌خواست بنويسم و هر چه بيشتر بهتر. ديگر دلواپس اين نبودم كه چي دارم مي‌نويسم. هر چي كه به ذهنم مي‌رسيد مي‌نوشتم. ديگر دلواپس اين نبودم كه بي‌عيب و نقص بنويسم. فقط مي‌نوشتم. مي‌نوشتم و تلنبار مي‌كردم روي هم...