من زنده ام (خاطرات دوران اسارت)

پي در پي صداي ضربه‌هاي همسايه‌ها (دكترها و مهندس‌ها) را بر ديوار سلول مي‌شنيدم كه با نگراني مي‌پرسيدند: «چرا جواب نمي‌دهيد» مي‌خواستم بگويم «سرمان شلوغ است و سرگرم مردنمان هستيم»... در بهتي ماليخوليايي فرورفته بودم. به هر طرف نگاه مي‌كردم بوي مرگ مي‌داد و نه بوي زندگي... سرم بزرگ‌تر از تنم شده بود و صداها مثل سنگ ريزه‌هايي بودند كه در ظرفي خالي اين طرف و آن طرف مي‌شدند... همه همديگر را مي‌شناختند و به هم نشان مي‌دادند و سلام و خوش‌آمد مي‌گفتند. ديگر استخوان‌هايم از اين‌كه روي زمين سرد و نمور افتاده بود تير نمي‌كشيد و درد نمي‌كرد، چشم‌هايم همه‌چيز را زيباتر از هميشه مي‌ديد، افق نگاهم دور و دورترها را مي‌ديد، راه كه مي‌رفتم ديگر سفتي زمين را زير پايم حس نمي‌كردم. همه‌جا رنگ داشت نه از جنس رنگ‌هايي كه از آن‌ها خاطره داشتم. مور مور بدنم تمام شده بود، نفس‌هايم راه خود را پيدا كرده بودند. سوار بر كالسكه از باغي عبور كردم كه گل‌هايش آشنا بود اما بزرگ‌تر از باغ حياط‌مان بود. مرا با كالسكه در آن مي‌گرداندند. از كالسكه ران پرسيدم...