لشكر خوبان (خاطرات مهدي قلي رضايي)

جهان سياه شد. چيزي نمي‌ديدم. خاك سرد بود ولي هنوز داشتم مي‌شنيدم و حس مي‌كردم. زمين مي‌لرزيد و بچه‌ها همديگر و مرا صدا مي‌زدند. ناگهان سكوت شد. خودم را تنهاي تنها در جاي كاملا تاريكي احساس مي‌كردم. جايي كه نه صدا داشت نه انفجار نه نور نه پدافند نه هواپيما. يك محيط بسته بود كه فشارم مي‌داد. دنبال روشني بودم. يعني مردم؟ پس چرا همه‌جا تاريكه مگه شهيد به روشني نمي‌رسه. منتظر كسي بودم كه فكر مي‌كردم به زودي خواهد آمد و مژده خواهد داد و مرا با خود خواهد برد. با آنچه از احاديث خوانده و فهميده بودم، فكر مي‌كردم. هيچ‌وقت به آن شدت منتظر و مشتاق يك ذره نور نبودم. در حال تنهايي دستي را روي دستم احساس كردم، دست نوازشم كرد و تكانم داد. به تدريج صداهايي هم وارد دنياي سياه شده بودند. صداهاي عجيب و غريب، كلفت و بلند كه گاه شبيه گريه بود...