تا روشنايي

يك ماه است با خودم كلنجار مي‌روم. يك ماه است كه هر شب روي صفحه مانيتور ايميل‌هاي قديمي تو را مي‌خوانم و مي‌خواهم از دلتنگي‌هايم بگويم نمي‌شود. شايد 10 سال از آخرين باري كه قلم به دست گرفته و نامه‌اي نوشته‌ام مي‌گذرد. يادت مي‌آيد تابستان‌ها همان دو سه هفته‌اي كه شيراز يا لواسان مي‌رفتي، چندتا نامه براي هم پست مي‌كرديم؟ هنوز همه‌شان را نگه داشته‌ام. نمي‌داني چقدر خوشحالم كه به جاي دگمه‌هاي كيبورد، روان‌نويس اهدايي تو را در دست دارم. از هر چه تكنولوژي و رسانه هست بيزارم. دلم مي‌خواهد مثل خيلي قديم‌ها به صندوق پستي‌مان سرك بكشم و منتظر نامه‌اي باشم.