آگوراي ايراني (هزار گونه سخن)

بنده خدا داشت مي‌رفت حمام كه مثل هميشه براي چندمين بار در روز دوش بگيرد و آب‌جوش داغ‌داغ را روي سرش باز كند تا گرم شود... سردش بود... زمزمه‌اش برف بود... دندان‌هايش مي‌لرزيد... و همه‌اش دندان كروچه مي‌كرد... صدايش زدم... برگشت... بر من نگريست... گريست... از چشمانش برف مي‌آمد... من هم گريستم... و فرار كرد... رفتم به دنبالش... رفته بود به حمام... لخت‌لخت بود... اما من مهلتش ندادم... و همان‌طور كشان‌كشان... كشاندمش به آگورا... گفتم كه حرف بزند... حرف زد... بعد گفتم كه حرف‌هايش را بنويسد... نمي‌توانست حرف‌هايش را بنويسد... آخر نوشتن حرف‌ها كه آسان نيست... اگر مي‌شد... كه همه مردمان حرف‌هايشان را مي‌نوشتند و چه خوب مي‌شد... تازه‌مدت‌ها بود كه اصلا حرفي نزده بود... خلاصه كه كارمان مشكل بود... اما نوشت... گفتم كه چاپش كند... لرزيد...