پاييز آقاي رئيس

هنوز نيم ساعتي وقت داشتم. بي اختيار دستم به سمت كتاب رفت و همراه ماركر و خوزه اكاردئو بوئندياو پدربزرگ و برادرش به كشف يخ رفتيم. در جايي كولي‌ها نخستين بار جسم بلوريني را به مردم نمايش مي‌دادند كه انگار بزرگ‌ترين الماس جهان بود. ولي آن جسم بلورين فقط يخ بود. وقتي آن را لمس مي‌كردي درست مانند اين بود كه مي‌جوشيد. رفتم كه در بازار مكاره پر از رنگ، نور و صدا نخستين بار يخ را ببينم. من با صد سال تنهايي به صد سال تنهايي مي‌رسيدم. من پاسخ آن همه مردانگي و ورفاقت سارا را با فراموشي و رفتن به كشف يخ دادم. سرم را كه بلند كردم مريم را با نگاهي برافروخته و چشماني سرخ بالاي سرم ديدم. ساعت از شش هم گذشته بود انگار آب سردي روي داغي بدنم ريخته بودند. خواستم بدوم، خواستم كاري بكنم، اما نه... من باز هم در رفاقت كم آورده بودم و اين بار براي هميشه مريم حتا كلمه‌اي از آن روز حرف نزد. من هم كلمه‌اي از او نپرسيدم. ديگر يك ثانيه هم به مغازه نرفتم و ديگر به آن پنجره سه گوش نگاه نكردم. من باخته بودم همه چيز را بخته بودم.