سمفوني بابونه هاي سرخ

آن روزها عاشق دختري شده بودم كه وقتي به كليسا مي‌آمد، روسري سرخي سرش مي‌كرد و ساعت‌ها به ناقوس كليسا خيره مي‌ماند. يك روز كه جلوي در چاپخانه و كنار يادمان شهداي ارمنستان ايستاده بودم، به من گفت: تو مگه كار نداري كه روپوش چاپخونه كليسا رو تنت مي‌كني و كنار اين يادمان مقدس مي‌ايستي و بروبر مردم رو نگاه مي‌كني؟! دستكش‌هايم را كه از بس با آن‌ها حرف سربي را جابجا كرده بودم، جاي پنجه‌هايش سياه شده بود و شكل قشنگي نداشت را در آوردم. دستم را به سمتش دراز كردم و گفتم: «من هراچم، اسم شما چيه خانوم!؟