علائم حياتي يك زن

تا به حال تجربه رمان مشترك نداشتيم. نوشتنش سراسر لذت بود و كشف...
«سايه هر كسي هست ساكت است. پله‌ها را دو تا يكي پايين مي‌رود و او را دنبال خودش مي‌كشاند. دلش مي‌خواهد بگويد، آقا... صبر كن. اما سايه حرف گوش كن به چشمش نمي‌آيد. او را در خودش گرفته مي‌برد به هر جا كه مي‌خواهد. قدرتش زياد است. خب... خودش هم كه بي‌دست و پا نيست. مي‌تواند بگويد، كجا؟ من اينجا هزار تا كار دارم. اما نمي‌تواند حرف بزند. زبانش شده يك تكه چوپ چسبيده به سقف دهانش. به تن سايه دست مي‌كشد. عين سنگ است. انگار كه روي تنه يك درخت دست كشيده است. ترلان كجاست؟‌ الهه چي؟ ميترا حتما... رفته خانه‌اش...»