نوا

اسمم نواست. رها شده در دقايق در هم شكسته‌اي بر امواج متلاطم اقيانوس زندگي، مهر محروميت از حداقل آزادي و حسرت بسي خواست‌هاي كوچك و بزرگ بر پيشانيم نقش بسته است. زندگي، چنان با شتاب به پيش راند كه جز خاطرات تلخ و شيرين چيزي برايم باقي نذاشت. براي آينده‌ام هزاران نقشه داشتم، اما حالا... از سايه خودم هم گريزانم. هيچ كجا جايي ندارم. حتي در كنار نزديك‌ترين آدم‌هاي زندگيم. سيه‌روزي با من عجين شده؛ اگر لبخندي بر لبانم نقش بست بايد از تعجب شاخ در بياورم.