به وقت بهشت

تلفن چند بار زنگ مي‌خورد. دو شاخه را از پريز مي‌كشم و به سفره رو به رويم نگاه مي‌كنم. سيب و ساعت و آينه و قرآن. سركه و سماق هم داشتم اما بو مي‌داد. به حافظ توي كتابخانه نگاه مي‌كنم و از يوسف گمگشته و باز آمدنش حرصم مي‌گيرد. زل مي‌زنم به تلويزيون كه شمارش معكوس مي‌دهد و از جايم جم نمي‌خورم. توپ مي‌تركانند و سال جديد آغاز مي‌شود. روي گونه‌هايم دو جاده گرم باز مي‌شود. سال گذشته مثل فيلم جلوي چشمم مي‌آيد. آمدنت،خنديدنت،نگاه كردنت،اولين بوسه،اولين گل،روز نامزدي و مي‌روي. به دور و برم نگاه مي‌كنم، هيچ صدايي نيست. در و ديوار به طرز تهديد كننده‌اي بلند شده‌اند. انگار كه مي‌خواهند روي سرم خراب شوند.زانوهايم را بغل مي‌كنم و در خودم مچاله مي‌شوم. يك سال تنهايي شروع شد.