از چهارده سالگي مي ترسم

دوازده سال پيش، وسط گنبد‌هاي كاهگلي پشت‌بام خانه‌ پدري با انيس، دختر همسايه، قول و قراري مي‌گذاريم كه بعد‌ها به اين راحتي نمي‌شود فراموشش كرد. سال‌هاست كه از آن شهر، با كوچه‌هاي تنگ و باريك و ديوار‌هاي كاهگلي‌اش زده‌ام بيرون. چند سالي است در دود و شلوغي شهري كه بيشتر شبيه جهنم است، با آلوشا و بچه‌مان، آرميتا زندگي مي‌كنيم. شهر بي‌شكل و قواره‌اي كه در آن گم شده‌ايم، همه چيز را به نفع خودش مصادره كرده. خيابان‌هاي دراز و آدم‌هاي مضطرب توانايي‌اش را ندارند كه قرار دو جوان عاشق‌پيشه را در سال‌ها پيش، محو كنند.