زندگي شيرين

شهردار كه از گرما سرخ شده بود از بالاي پلكان سر برگرداند. حضور بي‌دليل بيوه‌زن در اداره‌اش او را هيجان‌زده نكرد و همان‌طور كه با بي‌اعتنايي زننده‌اي توري آسيب ديده را از جا درمي‌آورد پرسيد: «چي شده؟» «بچه‌هاي همسايه توري پنجره‌هاي منو پاره كرده‌ن.» شهردار نگاه ديگري به او انداخت. سراپايش را از آن گل‌هاي مخمل ريز خوش تركيب تا كفش‌ها كه به رنگ نقره قديمي بود به دقت برانداز كرد. گويي براي اولين بار بود كه در عمرش زن را مي‌ديد. با نهايت صرفه‌جويي در حركت دادن دست و پا و بي‌آنكه چشم از زن بردارد، در پاي پلكان يك دستش را به كمر گذاشت، با پيچ‌‌گوشتي به ميز تحرير اشاره كرد و گفت: «كار بچه‌ها نبوده، خانوم. كار پرنده‌هاس.»