ناميرا

مسلم شروع به سخن كرد. گفت: «سپاس و ستايش تنها خدايي را كه بندگانش را به نيكي‌ها و راستي‌ها فرمان مي‌دهد و از بدي‌ها و كژي‌ها باز مي‌دارد! آن‌چه اكنون از من مي‌شنويد، سخن مولايم حسين است كه از رنج شما در رنج است و از شادي شما شاد. به خدا سوگند! اگر همه بندگان خدا يكديگر را به نيكي سفارش كنند و از بدي باز دارند، هيچ ضعيف و درمانده‌اي باقي نمي‌ماند. اما اكنون روزگاري است كه پاكان را به ناروا مي‌كشند و حق زندگي را از ضعيفان مي‌گيرند. گويا حاكمان، اين امت را از خود نمي‌دانند و خود را از مسلمانان جدا مي‌پندارند، اما خداوند هرگز ستم‌هاي آنان را فراموش نمي‌كند كه به هر بهانه‌اي بندگان خدا را مي‌آزارند، در سنت رسولش بدعت مي‌گذارند و طفلي را بر مسلمانان امير مي‌كنند كه دين رسول خدا را بازيچه‌ي دنياي خويش كرده و امت اسلامي را بيچاره و ناتوان خواهد كرد.»