تماشاخانه اساطير (اسطوره و كهن نمونه در ادبيات نمايشي ايران)

درباره اسطوره و كهن نمونه كتاب‌هاي بسياري در ايران نوشته و ترجمه شده است، چنان كه شايد اين شاخه علوم انساني از منظر منابع يكي از غني‌ترين و متنوع‌ترين حوزه‌هاي تحقيقاتي به شمار آيد. اما در ميان، جاي نمونه‌اي كامل از خوانش اسطوره‌اي و كهن‌ نمونه‌اي بس خالي مي‌نمايد.
نظريه‌ها بسيارند و ذكر نمونه‌هاي اساطيري بسيارتر، اما واقعيت اين‌جاست كه كم‌تر كسي به صرافت افتاده است تا اين نظريه‌ها و نمونه‌ها را در حوزه‌اي كاربردي‌تر و به ويژه بومي‌تر بيازمايد. اين فقدان به خودي خود مي‌تواند انگيزه پژوهشي باشد كه اين كتاب حاصل آن است. شايد آن منابع بسيار و آن همه روايت آشنا و ناآشنا در چنين دست خوانش‌ها و نقدهايي است كه به نقطه سرانجام و كاربردي خود مي‌رسند...
فراتر از اين، مي‌توان پرسيد: اين‌ نوع خوانش كهن نمونه‌اي و اسطوره‌اي چه گرهي از كار فرهنگ چهل پاره امروزين ما مي‌گشايد و اصولا به چه كار هويت از كف رفته‌مان مي‌آيد؟! اين گرچه بحثي است طولاني: اما شايد چنين خوانشي بتواند منشا بسياري از رفتارهاي آميخته با فرهنگ ما را چنان در گذشته اساطيري‌مان رديابي كند، كه گاه متعجب شويم و دريابيم كه براي تغيير، حتي در ساده‌ترين آموزه‌هاي فرهنگي، نمي‌توان در جا راه‌حل ارائه كرد: بلكه بايد به ريشه‌ها بازگشت و از ريشه‌ها آغاز كرد در واقع خوانش اسطوره‌اي/ كهن نمونه‌اي يك جريان فرهنگي، بر ما آشكار مي‌سازد كه چه سان در اين عصر سرعت و جنون، ما كه در سرزميني چون ايران نفس مي‌كشيم، هنوز سخت با پيشينه فرهنگي‌مان پيوسته‌ايم.