جنگ ها و بدن ها (نشانه تن در فرهنگ و سينماي پساجنگ ژاپن 1965 - 1945)

جنگ‌ها سخت‌ترين انتقام خود را از بدن‌ها گرفته‌اند.
خانه‌ها خراب شده‌اند، شهرها ويران شده‌اند، اما خانه و شهر و آجر و سنگ و چوب، به نحوي عيني و غيرشاعرانه، رنج نمي‌كشند. در پوست و استخوان و عضله شهر دردي نمي‌خزد. اين بدن‌ها هستند كه در جنگ‌ها رنج و درد را لمس مي‌كنند. بدن‌ها بازسازي ناپذيرند، نه معماري و بناها و شهرها.
تصاوير بدن‌هاي تكه پاره شده، دست‌ها و پاهاي قطع شده، چشمان از جاي درآمده و بيمارستان‌هاي شلوغ و پر زخم و عفونت نمود عيني رنج بدن‌ها در طوفان جنگ‌هاست.
بدن‌ها بازتاب دهنده حقيقي تجربه جنگ‌اند؛ چه آن‌جا كه به عنوان بدن فيزيولوژيك و فردي، واقعيت فراموش درد و معلوليت را حمل مي‌كنند و چه آن‌جا كه در بازي قدرت به نماد تبديل مي‌شوند. از منظر هر آن كه در قدرت است، بدن سرباز مقدس شمرده مي‌شود و بدن دشمن به حيوانيت و توده‌بودگي تقليل پيدا مي‌كند.