زبان و اسطوره

در بررسي‌هاي معرفت‌شناسي كانت، اثري از زمان و چگونگي شكل‌گيري مفاهيم عقلي در يك بستر تاريخي نبود. از اين رو پيدا نبود كه اين مفاهيم و صورت‌هاي عقلي در چه زماني و به چه ضرورتي در تاريخ هستي انسان پيدا شده است. اما كاسيرر به صورت‌ها و مفاهيم عقلي به عنوان پديده‌اي تاريخي نيز نگريست و پيدايش و تكامل تدريجي آن‌ها در بستر زمان و به ياري داده‌ها عيني قوم‌شناسي، زبان‌شناسي و علوم اجتماعي ديگر به بررسي كشيد به سخن ديگر نظريه پويايي اجتماعي را در معرفت‌شناسي وارد كرد و به بحث شناخت وجهه‌اي نوين بخشيد. ( پيوند اصيل آگاهي زبان‌شناختي و آگاهي اسطوره‌اي - ديني، اساسا با اين واقعيت بيان مي‌شود كه همه ساختارهاي كلامي و هم‌چنين همه هستي‌هاي اسطوره‌اي به گونه‌اي برخوردار از برخي قدرت‌هاي اسطوره‌اي پديدار مي‌شوند... به نحوي كه كلمه به صورت نوعي نيروي آغازين در مي‌آيد كه سراسر هستي و عمل از آن صورت مي گيرد.)